Црешовиот цвет и минливоста на животот
 

„Сакам да ти го направа она што
пролетта им го прави на црешовите дрвја“
~ Пабло Неруда

Кога ќе видам цвет од цреша, во која било комбинација, мене тој веднаш ме асоцира на Јапонија, драги мои.

Не знам зошто? Можеби затоа што, како дете, речиси секоја разгледница од Јапонија што сум ја видела содржеше цвет од цреша. Дури и мотивите на нивните слики и кимона најчесто го содржат тој прекрасен, розов и неверојатно убав цвет. Подоцна, откако пораснав, секогаш кога ќе видев таква фотографија се прашував:

Зошто Јапонците се толку луди по црешовиот цвет?

Трагајќи по одговорот открив дека, како и повеќето стари култури, Јапонците веруваат дека секое растение, поради тоа што е живо, има свој дух. И не се далеку од вистината. Бидејќи и науката веќе потврдува дека растенијата, освен што „вегетираат“, се способни и за други, покомплицирани активности: ги вртат своите листови кон светлината, ја чувствуваат енергијата во просторијата во која се наоѓаат, реагираат на различните жанрови музика. Па, закржлавуваат ако се изложени на звуците на хард-рокот и збувнуваат додека го слушаат Моцарт или додека им се повторува зборот „Љубов“. Интересно, нели?

Нејсе, да се вратиме на Јапонија и на црешите. Секоја нова пролет во Јапонија е обележана со два празника кои се испреплетени еден со друг: Сакура и Ханами.

Сакура е време кога цветаат црешите, од крајот на март до почетокот на мај. Таа е симбол на среќа, на новите почетоци, се поврзува и со самураите. Но, најмногу е симбол на минливоста на животот и на грациозноста која умира кога ќе го достигне врвот на убавината.

„Животот е како искра. Додека се смее, веќе умира“, забележал некој мудрец. Тоа го забележале и Јапонците и преку Сакура покажуваат дека се свесни за минливоста на животот и дека се подготвени да уживаат и да им се радуваат на малите нешта и на миговите исполнети со убавина.

Ханами пак е традиционален обичај на набљудување на цветањето на црешите и уживање во убавината на црешовиот цвет. Временски се поклопува со почетокот на школската година во Јапонија, па претставува симбол на почетокот на школувањето и работата.

Колку е значајно цветањето на црешите во Јапонија и свеста за малите животни радости, говори фактот што, во државата за која се смета дека има највредно население на светот, во периодот кога црешите го достигнува својот пик на цветање, фирмите го прилагодуваат своето работно време за да им овозможат на вработените да уживаат во глетката. Децата во училиштата засадуваат црешови садници. Додека тазе венчаните пијат чај од црешов цвет пред отпочнување на заедничкиот живот. Ах, каков прекрасен ритуал кој не дозволува бракот да се сфати здраво за готово. Ритуал кој ги поттикнува брачните партнери да се фокусираат на заеднички поминатото време и да уживаат во него, бидејќи среќата не е чувство туку вештина да си создадеме што повеќе стварни мигови во животот, мигови во кои сме стопроцентно присутни, и со душа и со тело.

Браво за Јапонците.

Но, се прашувам: „Зошто и ние не би го практикувале овој ритуал?“

Каква-таква, и ние си ја имаме нашата улица на црешите во центарот на Скопје. „Максим Горки“ сега изгледа бајковито. Зошто не одиме секој ден таму да им се воодушевуваме на црешите додека цветаат? Зошто не засадиме повеќе цреши на различни локации во градот? Зошто немаме барем еден ден посветен на цветањето на црешите? Ако тоа не е организирано од страна на државата, можеме да го направиме сами. Секој за себе, во својот двор.

Се прашувате: „Зошто го предлагам ова?“

Затоа што, ако секоја година го практикуваме овој ритуал, во пракса ќе учиме дека животот е она што ни се случува додека сме окупирани со други работи. Ќе научиме кога треба да ја „смириме топката“ и да уживаме во мигот, наместо да се занесеме во трката со животот и да ги пропуштаме најубавите моменти, луѓе и глетки кои повеќе нема да се повторат. Ќе ја научиме вредноста на она што го имаме и ќе станеме поумешни во откривањето на убавината на малите работи. Конечно, веројатно ќе станеме свесни дека животот не се оние денови кои поминале, туку оние кои сме ги запамтиле.

Виолета С. Марсол

 

 
 
Регистрирано во Македонска Авторска Агенција
под реден број 970 Скопје
 
Ниту еден дел од овој текст не смее да биде препечатуван, копиран или објавуван во било која форма или на било кој начин во електронските или печатените медиуми, без писмена согласност од авторот.
Недозволеното репродуцирање се казнува со закон.